Raad het voorwerp

Dit voorwerp heeft een even karakteristieke als specifieke functie. Wie weet het?

Repas à la campagne

Hoogste tijd voor een inhaalslag! Ik pak de draad weer op met een verslag(je) van de afsluiting van het zomerseizoen 2008. Met een grillade voor onze franse vrienden wilden Marguerite (Biche) en ik vieren, dat we enkele maanden ervoor in Nederland trouwden. Het verkorte fotoalbum:

Een grillade voorbereiden begint voor dag en dauw met het aanleggen van een vuur. Als dan rond een uur of tien wat vrienden langs komen met spijs en drank moet er natuurlijk gepauzeerd worden.

Terwijl de hapjes worden voorbereid ...

voor de apéro ...

zien 'les jeunes mariés' toe ...

hoe het speenvarken en de hertenbout garen ...

voor een ouderwets repas à la campagne .....

dat natuurlijk pas echt karakter krijgt als Marie-Hélène voorbij trekt met haar schapen.

Het werd laat, die dag op Les Gravières...

Herfstsentiment

Genietend van het mooie nazomerweer op de Gravières is het telkens weer dat deze klassieker van Joe Dassin me door het hoofd speelt.

Jean-Jacques Goldman - Au bout de mes rêves

Om de sentimental journey nog maar even voort te zetten voeg ik deze clip van Jean-Jaques Goldman toe.

Quinze août op les Gravières

Les Gravières is net een dorp. Officieel een camping, maar door de vele bewoners die er de hele zomer verblijven in hun meestal bescheiden 'residence secondaire' is het vergelijk met een dorpsgemeenschap niet ver weg. Gepensioneerden maar ook gezinnen met jonge kinderen hebben er hun stek gevonden en kennen elkaar vaak al vele jaren. Vele van die zomerse bewoners komen uit Marseille en omgeving, dat ze zodra het maar even kan onvluchten om zich aan de rust en het klimaat van de Hautes-Alpes tegoed te doen. Rond de quinze août, zeker als het een 'pont' vormt met het weekend, is het extra druk wanneer de vaste bewoners hun familie en vrienden ontvangen. Les Graviéres krijgt dan een onmiskenbaar provençaals sausje. Natuurlijk hoort daar op een feestdag een 'concours de boules' bij. In de schaduw van de platanen strijden de teams geanimeerd om de felbegeerde wisselbeker. De geur van pastis komt met vlagen voorbij en de onvervalste zuidelijke tongval galmt over de boulodrome. Alleen daarvoor al wil je er bijzijn. Maar dit jaar ging er iets heel erg mis. Ongeveer het ergste dat kan gebeuren: de beker is gewonnen door...... une équipe de Parisiens! Groter kon de klap haast niet zijn. Even leken onze zuidelijke vrienden 'het noorden' kwijt te zijn, maar gelukkig hervonden ze zich en aan de bar bleek de saamhorigheid sterker dan regionale sentimenten.

Geen feest zonder een goede maaltijd. Met veel toewijding verzorgden Régis en zijn team een méchoui. Al in de middag hing Momo het door hem zorgvuldig geprepareerde lam aan het spit, om het vervolgens in alle rust te bereiden. Voor wie het lamsvlees, geserveerd met couscous en de gekruide groenten van de vulling te uitgesproken was, waren er natuurlijk de fameuze pizza's, door le patron zelf gebakken au feu de bois. Meer dan tachtig man genoten van een ouderwets gezellige avond.

Nu is het feest is voorbij. Voor velen ook de vakantie. De rust keert langzaam weer op de Gravières. We gaan weer over tot de orde van de dag.

Reünie

In deze setting begon het allemaal. Maar dan 28 jaar geleden. Norbert, Régis en ik. Drie om-en-nabij twintigers; twee Nederlandse schoolvrienden op zoek naar avontuur en de zoon van de campinghouder waar ze verzeild raakten. Camping 'les Gravières' nabij Gap in de Hautes-Alpes. Natuurlijk vonden we er het avontuur dat we zochten. Norbert en Régis kenden elkaar al van eerdere vakanties en samen maakten we de discothèques in de omgeving onveilig. De klik was daar. Met mijn stagejaar in aantocht was het voor mij als zoon van een Renault-dealer al snel geregeld dat ik het jaar daarna een aantal maanden bij de collega-dealer in Gap terecht kon. Hiermee begon voor mij een langdurige band met Gap en omgeving, maar zeker ook met de mensen, zoals Régis en zijn familie.

Na enig ondernemen buiten de familie-omgeving heeft Régis de camping inmiddels overgenomen van zijn ouders. Na afronden van mijn studie en een seizoen bij de ANWB in Lyon speelde mijn professionele leven zich verder in Nederland af, maar het contact met Frankrijk bleef. Inmiddels hebben Régis en ik een gezamenlijke (neven)activiteit: Euro Service Matériel. Misschien een uit de hand gelopen hobby, maar voor mij ook een mooie reden om meer in Frankrijk te zijn. Norbert is na die bewuste vakantie de wereld over gegaan en het contact ging grotendeels verloren. Tot hij vorige week, met zijn gezin op de terugweg uit Spanje, onverwacht aankwam. Oude banden zijn weer aangehaald, getuige de foto.

Jazz, met een franse connectie

Tijd voor een nieuwe muzikale link, dit keer geïnspireerd door François. In 1981 kocht ik in Gap in een alleraardigst platenwinkeltje, gespecialieerd in jazz en blues, een LP van Coleman Hawkins en Roy Eldridge. Mooie, authentieke jazz waar ik nog steeds van kan genieten. Op zoek naar de herinnering vond ik deze 'clip' op Youtube. Geniet.

Tour op quatorze juillet: Armstrong gaat een Beloki om

De Tour de France draait op volle toeren. Vandaag 5 jaar geleden, 14 juli 2003, finishte de etappe in Gap. De etappe beloofde een zware strijd te worden. De dag ervoor veroverde Lance Armstrong op l'Alpe d'Huez de gele trui, maar de marge is dun. Er wordt gevochten voor elke seconde. Met enkele vrienden was ik op La Rochette, het laatste colletje voor de finish. Nog een tiental kilometers te gaan. De temperatuur is verzengend. Zelfs het asfalt is instabiel door de hitte. In de afdaling gaan de renners voluit, er staat veel op het spel. De eerste haarspeldbocht na de col. Het beeld staat vele tour-volgers op het netvlies gebrand. Vinokourov gaat op kop en is enkele tientalle meters vooruit. Beloki volgt met Armstrong in zijn wiel. In de flauwe bocht voor de épingle explodeert Beloki's achterband en hij crasht spectaculair. Armstrong kan hem nog net ontwijken door de berm in te sturen, snijdt een stukje af en weet verderop de weg weer te vinden. Beloki blijft zwaargewond achter. De beelden gaan de hele wereld over. Wij stonden een hondertal meters eerder, net vóór de col en moesten de beelden dus later op TV zien. En nu hier in de herhaling.

Wallonië (2)

Tussen Frankrijk en Nederland liggen twee landen: Vlaanderen en Wallonië. In het ene land spreken ze een soort Nederlands, in het andere een soort Frans. Het één lijkt onverwacht niet op Nederland en het ander even toevallig niet op Frankrijk. Fransen en Nederlanders verbazen zich daar wel over, ze denken, dat wanneer hun taal er -ongeveer- gesproken wordt, dat het dan wel heel veel op hún land zal lijken. Zelf heb ik ten overstaan van een vlaams gezelschap ooit gewag gemaakt van het waals en het koeterwaals. Net voordat ze me de zaal dreigden uit te honen kon ik gelukkig nog de draai maken dat het een grapje was; de vlamingen winnen immers alle taalkwizzen? Voor mij was België -eerlijk is eerlijk- jarenlang een barrière op weg van Nederland naar Frankrijk vice-versa. Autoroutes die van een karrespoor meer weg hebben dan van moderne infrastructuur en steden als Luik en Antwerpen waarvan je als automobilist nou niet direct de meest aantrekkelijke kanten ziet. Inmiddels kom ik er vaker en begin ik het meer en meer te waarderen. Onbekend maakt onbemind, zo leer ik. Pas nog was ik in de oude binnenstad van Luik, voor een demonstratie van een elektrovoertuig. Een stadsbeeld dat zich met veel andere grote steden kan meten, inclusief imposante gebouwen langs de kade en de bruggen met vergulde beelden. En een eerste kennismaking met de cultuur van de bobo's (bourgeois-bohème), die wonen in steegjes en hofjes in de wijk Hors-Château tegen de heuvel onder de citadelle. Daarover verwacht ik binnenkort meer te kunnen vertellen.


Minder mondain, maar minstens even plezierig heb ik demonstraties ervaren op twee industriële lokaties; één op een chemische site in de buurt van Charleroi en één op een fonderie (ijzergieterij) zuidelijk van Luik. Wat me op beide plaatsen opviel is een gewoonte die zeker niet Nederlands is, maar die ik ook uit Frankrijk, zelfs het zuiden, niet zo ken: mannelijke collega's die elkaar begroeten met een zoen. Geen hand, één zoen. Allemaal, voor zover op hetzelfde niveau: werklui met werklui en chefs met chefs. Want verschil moet er zijn.

Raad de plaat(s)

Beter goed geleend dan slecht bedacht, luidt een oude wijsheid. Daarom sluit ik graag aan bij succesfactoren van andere bloggers en presenteer ik vandaag -voor het eerst- een raadfoto. Hij is genomen begin dit jaar in een openbare ruimte (toen nog niet, nu wel) in Frankrijk. De vraag is: waar? Later leg ik graag uit wat het verband is met mijn professionele bestaan.